1."ΑΤΟΜΑ ΜΕ ΕΙΔΙΚΕΣ ΑΝΑΓΚΕΣ,
ΑΤΟΜΑ ΜΕ ΕΙΔΙΚΕΣ ΙΚΑΝΟΤΗΤΕΣ"
Ρατσισμός είναι η αντίληψη κατά την οποία οι άνθρωποι δεν είναι όλοι ίσοι και διακρίνονται σε ανώτερους και κατώτερους με βάση το φύλο τους, την καταγωγή τους, την οικονομική τους κατάσταση, αλλά και σύμφωνα με την εξωτερική τους εμφάνιση και τα σωματικά τους προβλήματα. Όσον αφορά το τελευταίο, τα τελευταία χρόνια έχει αποκτήσει μεγάλες διαστάσεις και ίσως εξαπλωθεί περισσότερο με την πάροδο των χρόνων, αν δε ληφθούν τα κατάλληλα μέτρα.
Άτομα με ειδικές ανάγκες γίνονται θύματα κοινωνικού ρατσισμού. Λόγω του προβλήματος που έχουν, το οποίο μπορεί να είναι πρόβλημα όρασης, ακοής, ή όποια άλλη αναπηρία, περιθωριοποιούνται και αντιμετωπίζονται με άσχημο τρόπο. Θεωρούνται κατώτερα από εμάς και ότι δεν αξίζουν να έχουν μια ανάλογη θέση μαζί μας στην κοινωνία. Δεν μπαίνουμε στη θέση τους προκειμένου να καταλάβουμε πως αισθάνονται και δε τους εκτιμούμε ιδιαίτερα. Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελεί το γεγονός ότι τα παιδιά επηρεασμένα σαφώς από τους μεγαλύτερους, δεν ασχολούνται με τα παιδιά με ειδικές ανάγκες και τα απορρίπτουν, δίχως να συνειδητοποιούν τη λανθασμένη πράξη τους.
Αξίζει να αναφερθούμε στους παράγοντες που επηρεάζουν αυτή την στάση των παιδιών. Οι προκαταλήψεις για τα θέματα αυτά και η κακή ενημέρωσή τους, καθώς τα παιδιά δεν αποκτούν τις απαραίτητες γνώσεις και την ηθική, ώστε να αντιληφθούν το σφάλμα τους, καλλιεργούν την αδικία σε βάρος κάθε ανθρώπου με ειδικά προβλήματα. Κυρίως όμως, ο ρατσισμός αυτός οφείλεται στο γεγονός ότι τα παιδιά θεωρούν τα άτομα αυτά αδύναμα και ως έναν εύκολο στόχο. Έτσι καταλήγουν να τα κοροϊδεύουν και να τα εκμεταλλεύονται, αφού εκείνα δεν αντιδρούν και υπομένουν τα λόγια και την απάνθρωπη συμπεριφορά τους. Βεβαίως αυτού του είδους ο ρατσισμός δεν ασκείται από όλους τους ανθρώπους, αλλά από ορισμένους με λιγοστή ευαισθησία και χαλαρή συνείδηση.
Οι επιπτώσεις που έχει ο ρατσισμός στην ψυχή των ανθρώπων αυτών είναι επίπονες και πολλές φορές ολέθριες. Τους δημιουργείται ανασφάλεια, επειδή δεν γίνονται αποδεκτοί από τους συνομίληκούς τους, αντιμετωπίζουν εχθρικές συμπεριφορές και το γεγονός αυτό τους απογοητεύει. Νιώθουν μειονεκτικά και κατώτερα, ενώ δεν είναι στην πραγματικότητα. Σε ορισμένες περιπτώσεις, που τα θύματα είναι κάπως ευαίσθητα, μπορεί να αποκτήσουν ψυχολογικά προβλήματα εξαιτίας της συνεχούς περιθωριοποίησης και απόρριψής τους. Τέλος εμποδίζει με έμμεσο τρόπο την εξέλιξή τους σε οποιοδήποτε τομέα της ζωής, διότι προσπαθούν να αλλάξουν αυτό που είναι και δεν προχωρούν μπροστά, έχοντας αποκτήσει πολύ χαμηλή αυτοεκτίμηση.
Συνοψίζοντας, η πολιτεία, οι γονείς και το σχολείο οφείλουν να αναπτύξουν ανθρωπιστικές αξίες, σεβασμό, αποδοχή, αλληλεγγύη, ώστε η κοινωνία μας να γίνει δικαιότερη, πιο ανθρώπινη και με μεγαλύτερη ανοχή στα άτομα με ειδικές ανάγκες.
Οι άνθρωποι αυτοί δεν παύουν να είναι «άνθρωποι». Πάρα πολλοί από αυτούς διαθέτουν πολλά ταλέντα και έχουν αποδείξει την τεράστια ψυχική τους δύναμη, που πηγάζει από τη θέλησή τους να ζήσουν κι ας έχουν οποιαδήποτε σωματική ή πνευματική μειονεξία. Αποτελούν απόδειξη της δύναμης του ανθρώπινου μεγαλείου!
Αξίζει να έχουμε πάντα στο μυαλό μας ότι όλοι είμαστε εν δυνάμει άτομα με ειδικές ανάγκες………….
2.Kατέχει το νόημα της ζωής εκείνος που δεν θα χάσει ποτέ
την παιδικότητά του ........
επιμ. κειμένων Δ Κουμούλη
επιμ. αναρτήσεων Κ Μπαράκου
επιμ. αναρτήσεων Κ Μπαράκου
Η ιστορία ενός μικρού κοριτσιού που μας συστήνει τον υιοθετημένο της αδελφό με σύνδρομο Down, μας καθηλώνει. Τα αγνά συναισθήματα είναι αυτά που κυριαρχούν.
Όπως θα δείτε στο παρακάτω βίντεο, η μικρή πριν μας τον συστήσει, κάνει μία μικρή εισαγωγή για το πώς βρέθηκε στην οικογένειά τους. Γεννήθηκε με το σύνδρομο αυτό στη Βουλγαρία και έμεινε ορφανός, αφού η βιολογική του μητέρα, μόλις ενημερώθηκε για την υγεία του, δεν θέλησε να τον κρατήσει. (diaforetiko.gr)
Όταν η μητέρα της μικρής μας πρωταγωνίστριας, υιοθέτησε τον μικρό, προσπάθησε να της εξηγήσει από τι έπασχε. Όπως όμως θα δείτε στην συνέχεια του βίντεο, λόγω του ότι είναι μικρή ακόμη, δεν μπορεί να καταλάβει τι είναι ακριβώς αυτό.
Για εκείνη αυτό που έχει σημασία είναι να είναι καλά ο αδελφός της. Δεν την απασχολεί αν είναι διαφορετικός. Είναι η οικογένειά της με όλη την σημασία της λέξεως.
3. ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ
Πάμπλο Πινέδα:ο δάσκαλος με σύνδρομο down
(Η WELT ON LINE μίλησε με τον Πινέδα για τη μάθηση, την «καθυστέρηση» και για τα υπερπροστρατευμένα παιδιά.)
Ο Πάμπλο τελείωσε τις σπουδές του παιδαγωγού και έκανε την πρακτική εξάσκηση στην Κόρδοβα. Έδωσε τις εξετάσεις για την άδεια άσκησης επαγγέλματος και του μένουν μόνο τέσσερις ακόμα για να τελειώσει τις σπουδές του σε ψυχολογία και παιδαγωγικά. Στο φεστιβάλ κινηματογράφου της Μάλαγκα προβλήθηκε η ταινία «Me too» που είναι εμπνευσμένη από τη ζωή του Πινέδα και στην οποία ο ίδιος κρατά το βασικό ρόλο.
WELT ONLINE: Πώς βιώσατε προσωπικά το σύνδρομο Down;
- Πάμπλο Πινέδα: Δεν ήταν οι γονείς μου που μου το είπαν. Ήταν ο δάσκαλός μου. Ήμουν περίπου εφτά χρονών, όταν με ρώτησε αν ήξερα τι είναι το σύνδρομο Down. Φυσικά, απάντησα ναι. Με κοίταξε έντονα και μου εξήγησε τη γενετική του συνδρόμου Down. Στην ηλικία αυτή ήταν πραγματικά πολύ σκληρό. Για μένα αυτό ακουγόταν σαν αραμαϊκά. Ήταν πολύ βαρύ. Του έθεσα μόνο δύο ερωτήσεις: «Είμαι χαζός;». Απάντησε «Όχι». «Μπορώ να συνεχίσω να πηγαίνω στο σχολείο με τους φίλους μου;». Απάντησε «Κανένα πρόβλημα». Τα υπόλοιπα μου ήταν παντελώς αδιάφορα.
WELT ONLINE: Όπως η πλειοψηφία των παιδιών με σύνδρομο Down στην Ισπανία. Το 85% πηγαίνουν σε ένα κανονικό σχολείο.
- Πινέδα: Ναι, τώρα. Όμως παλαιότερα δεν υπήρχε η ένταξη. Αυτό είναι η κορυφή μιας ανάπτυξης. Εγώ ήμουνα ο πρώτος μαθητής με σύνδρομο Down που πήγα σε ένα δημόσιο σχολείο.
- Πινέδα: Στο σχολείο διασκέδαζα πολύ, περνούσα πολύ καλύτερα απ” ότι με τους φίλους μου. Είχα υπέροχες, ενδιαφέρουσες και πολύ σκληρές εμπειρίες. Συνολικά ήταν μια απίστευτα πλούσια φάση της ζωής μου. Υπήρχαν καλύτερες και χειρότερες μέρες. Ιδιαίτερα η εφηβεία ήταν σκληρή. Αλλά αυτή είναι πάντα μια δύσκολη περίοδος. Εγώ δεν μπορούσα μερικές φορές να ζήσω με το σώμα μου και μέσα σ” αυτό.
- Πινέδα: Σαν παιδί είχα πολλές ιδέες. Ήθελα να γίνω δικηγόρος, κατόπιν δημοσιογράφος. Τότε ένας καθηγητής και μέντοράς μου με συμβούλεψε να γίνω δάσκαλος, γιατί τα παιδαγωγικά προσφέρουν περισσότερες επιλογές. Μου είπε ότι οι άλλες επιστήμες είναι σκληρές και ανταγωνιστικές. Δεν το έχω μετανιώσει ούτε δευτερόλεπτο. Μου αρέσει να εργάζομαι με παιδιά, νιώθω πολύ χρήσιμος.
- Πινέδα: Από το τίποτα βγαίνει μόνο το τίποτα. Μελετώ λοιπόν, περίπου 6-7 ώρες τη μέρα. Τα βράδια τα έχω ελεύθερα. Διαβάζω πάντα με μουσική. Αλλά ας είμαστε ειλικρινείς, οι σπουδές δεν είναι εύκολες και το σύνδρομο Down με περιορίζει κατά 30%, πράγμα που τις καθιστά δυσκολότερες. Ο καθένας πρέπει να παλεύει για το μέλλον του.
- Πινέδα: Είναι μια μεγάλη ευθύνη. Γνωρίζω ότι οι πατέρες και οι μητέρες που έχουν παιδιά με σύνδρομο Down χρειάζονται κάποιον να τους δείξει και να τους πει «Το παιδί σου μπορεί να το κάνει αυτό». Και τα μέσα μπορούν να συνδράμουν, καθώς ψάχνουν για αξιόλογες ειδήσεις. Θέλω να δώσω πρόσωπο σε ένα κομμάτι του πληθυσμού, που σχεδόν ποτέ δεν θεωρείται αντικείμενο είδησης. Αρέσω στα μέσα – μου τηλεφωνούν τριάντα φορές τη μέρα. Αυτό είναι μερικές φορές εξαντλητικό.
- Πινέδα: Όχι ακόμη. Όταν πετύχω τις εξετάσεις και πάρω την άδεια άσκησης επαγγέλματος του δάσκαλου, θα πλησιάσω το στόχο μου, να έχω δηλαδή ένα σταθερό εισόδημα. Κατά τη διάρκεια των γυρισμάτων της ταινίας στη Σεβίλλη συγκατοικούσα με ένα συνάδελφο. Για μένα έχει μεγάλη σημασία να οργανώσω την ανεξαρτησία μου. Δεν ξέρω ακόμη πού θα εργαστώ. Μπορεί στην επιμόρφωση, στον επαγγελματικό προσανατολισμό, στην συμβουλευτική, ποιος ξέρει. Είμαι ευέλικτος.
- Πινέδα: Είμαι αντίθετος στην έκτρωση. Όχι για ηθικούς λόγους, αλλά λόγω της εμπειρίας μου. Είναι δύσκολες καταστάσεις και εμπειρίες, αλλά σε εμπλουτίζουν ως άνθρωπο. Εξαιτίας της έκτρωσης κάποιος/α δεν θα τις βιώσει ποτέ. Γονείς με παιδιά που είναι «διαφορετικά» γίνονται καλύτεροι γονείς. Γίνονται ανεκτικότεροι και πιο αλληλέγγυοι. Δεν είναι καλό να επιλέγεις ένα παιδί «a la carte». Σε τελική ανάλυση, επιλέγουμε το τέλειο. Και όταν όλοι είναι ίδιοι, τότε είμαστε σε πολλά φτωχότεροι. Ακόμη και τα λουλούδια διαφέρουν, αλλά όλα είναι όμορφα. Αυτή η τάση για ομογενοποίηση είναι κακή. Όταν όλοι σκέφτονται με τον ίδιο τρόπο, έχουν την ίδια εμφάνιση, είναι όλοι ομοιόμορφοι, αυτό είναι ο φασισμός.
- Πινέδα: Αυτά είναι μύθοι που δημιουργούνται σύμφωνα με την ιστορία των κρατών και της επιστήμης. Η κατάσταση σήμερα είναι τελείως διαφορετική. Φτάνουμε στα γηρατειά. Εξαρτάται από το πόσο υγιείς διατηρούμαστε, σωματικά και πνευματικά. Εγώ, όπως και πολλοί νέοι άνθρωποι με σύνδρομο Down, ήμουν υπέρβαρος. Με γυμναστική και σωστή διατροφή έχασα 12 κιλά. Είχα επίσης την τύχη να μεγαλώσω σε μια οικογένεια με πνευματικά ενδιαφέροντα. Με εφημερίδες και μια βιβλιοθήκη, γι” αυτό από πολύ νωρίς είχα περιέργεια και ενδιαφέροντα. Όταν απαγορεύεις σε κάποιον την καλλιέργεια, κατά έναν τρόπο τον σκοτώνεις.
- Πινέδα: Πρέπει να συμπεριφέρεστε στο παιδί σας όπως σε ένα παιδί και όχι όπως σε έναν «ανάπηρο». Έτσι πρέπει να το αναθρέψετε και να το εκπαιδεύσετε (μορφώσετε). Πρέπει να μιλάτε με το παιδί σας, γιατί ο χειρότερος εχθρός για τα παιδιά με σύνδρομο Down, είναι η σιωπή. Δεν πρέπει να έχετε κανένα κόμπλεξ. Βγείτε μαζί τους έξω στον κόσμο. Πρέπει να δείξετε στους άλλους ότι αυτό είναι το παιδί σας. Δεν πρέπει ποτέ να είστε υπερπροστατευτικοί, ποτέ. Πρέπει να του δίνετε φυσικά και πνευματικά ερεθίσματα και έτσι να το διδάξετε να είναι αυτόνομο. Γιατί, τι θα συμβεί όταν κάποτε δεν θα είστε πια κοντά του ως γονείς;
